ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΥΡΑΝΟ....

Κοίταξα άπ τό παράθυρο έξω στήν κάψα τού καλοκαιριού. άσπρες νυφάδες παρασυρμένες απ΄τόν αέρα τά σκέρτσα τού χιονιού. Ό Θησαυρός τών λέξεων σου χθές μέ άφησε άφωνο . μιά παντομίμα ένα φτηνό παραμυθά ένα παλιό μεγάφωνο. Καί ήρθες μέ φορεσιά κουάλιτι πού λές εσύ καί τό χερούλι γύρισες ν΄ακούσεις κάποιον ήχο. κι΄αυτό άπό τά παλιά έξύπνησε καί σούπε κάποιο στίχο. Γιά μένα αύτά τά μικρά πράγματα πού στό χαρτί έχεις γραμμένα . είναι άνάσα στά παραμύθια μου απ΄όνειρο παρμένα . Κοίταξες έξω απ΄τό παράθυρο δέν είδες χιόνι είδες τήν πραγματικότητα . καί ντράπηκες . σέ τρόμαξε τής καθημερινότητας ή βοή. καί έσβησες τά γράμματα τούς πήρες τή ζωή. Κρίμα!! άν στό δικό μου κόσμο ζεις έξω χιονίζει. !!!!