Μικρή στό στίχο ή καρδιά σ΄ανάξιο μολύβι.

Στήν

προκυμαία ουρανού περίμενα τ΄αστέρια ειχα ανάψει πάνω στου ανέμου τά φτερά περίμενα να φτάσει. άργησες . Μάζεψα τά φεγγάρια μου που ήτανε για σένα τίς θάλασσες του ουρανού τ΄αστέρια τά κλεμμένα . και απ΄τον βυθό τής θάλασσας τό ασπρο τό κοράλλι κι΄απ΄τους ανέμους τους πολλούς μόνο τό μαιστράλι. Τά μάτια πλέον δεν μιλάν έγινανε εκφράσεις φατσούλες κίτρινες που σου μιλούν ανάλογα τίς στάσεις. ή αναμονή σου αφησε λιβάδια δίχως ανθη αφήνοντας τα μόνα τά καλοκαίρια μου νεκρά έφερες τόν χειμώνα . και έσβησα τά άστρα . γιατί αλήθεια; μήν ψάχνεται νόημα .!!!!!! ειναι απλό σάν τις