ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΛΕΓΑΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ .........

Aρκεί νά είσαι ονειροπόλος
για να είναι αρκετές δύο λέξεις
νά σε ταξιδεύουν .
καί έγώ ψάχνω τίς λέξεις μου
πριν έρθει το σκοτάδι.

Νά μήν κοιτάξεις μακρυά .

Τά δάχτυλα δεν άνοιγαν
τόν βρήκαν όταν άρχιζε νά
βγαίνει τό φεγγάρι.

Κρατούσε λένε τήν καρδιά
μιάς όμορφης σειρήνας .
είπανε εκείνη πώς τήν
έδωσε μαζί του να τήν πάρει.
παλιά .... πολύ παλιά!!!!!

Τήν κράτησε
σάν φυλαχτό στά χρόνια
που περάσαν ....

Μαργαριτάρι άσπρο; ασήμι;.
έμοιαζε θαρρώ ........

Μήν περιμένεις άλλα.....
αύτά είναι από καρδιά
μιάς ιστορίας στάλα.


Είναι ιστορία μήν κοιτάς
δεν πρόκειται για μένα .
κι ας μένουν τά χέρια μου
παντοτεινά κλεισμένα .

Σού είπα μιά νυχτιά
πώς σέβομαι τούς στίχους ,
γιατί μέ ταξιδεύουνε στ΄όνειρο
και ας μή βγάζουν ήχους .

και έτσι μέ λέν , παραμυθά .
ή αν θές Αγγελο που έχασε τά
φτερά του......